Initial library

[scpubgit/stemmatology.git] / t / data / shari_base.txt

1. Praedestinatis nemo nocere valet. Apostolum beatum audivimus exhortantem et 
confirmantem nos, cum diceret nobis: Si Deus pro nobis, quis contra nos? Pro quibus autem 
sit Deus, superius ostendit, ubi ait: quos autem praedestinavit, illos et vocavit; quos autem 
vocavit, illos et justificavit; quos autem justificavit, illos et glorificavit. Quid ergo dicemus ad 
haec? Si Deus pro nobis, quis contra nos? Deus pro nobis, ut praedestinaret nos; Deus pro 
nobis, ut vocaret nos; Deus pro nobis, ut justificaret nos; Deus pro nobis, ut glorificaret nos. Si 
Deus pro nobis, quis contra nos? Praedestinavit, antequam essemus; vocavit, cum aversi 
essemus; justificavit, cum peccatores essemus; glorificavit, cum mortales essemus. Si Deus 
pro nobis, quis contra nos? Praedestinatis a Deo, vocatis, justificatis, glorificatis, qui vult 
adversari, paret se, si potest bellare adversus Deum. Ubi enim audivimus, Si Deus pro nobis, 
quis contra nos? nisi qui Deum vincit, non laedit nos. Et quis est qui vincit Omnipotentem? 
Quicumque reluctari voluerit, sibi nocet. Hoc est, quod et Paulo adhuc Saulo de coelo 
Christus clamavit: Non tibi expedit contra stimulum calcitrare. Saeviat, saeviat quantum 
potest; qui calces adversus stimulum mittit, nonne in se ipsum saevit? 2. Deus nobis debitor 
factus ex promissis. In his autem quatuor rebus, quas commendavit Apostolus insignes, quae 
pertinent ad eos pro quibus est Deus, id est, praedestinatione, vocatione, 
justificatione, glorificatione; in his ergo quatuor rebus considerare debemus quid jam 
habeamus, et quid adhuc exspectemus. In his enim quae jam habemus, laudemus Deum 
largitorem: in his quae nondum habemus, teneamus debitorem. Debitor enim factus est, non 
aliquid a nobis accipiendo, sed quod ei placuit promittendo. Aliter enim dicimus homini, 
Debes mihi quia dedi tibi: et aliter dicimus, Debes mihi, quia promisisti mihi. Quando dicis, 
Debes mihi, quia dedi tibi: a te processit beneficium, sed mutuatum, non donatum. Quando 
autem dicis, Debes mihi, quia promisisti mihi: tu nihil dedisti, et tamen exigis. Bonitas enim 
ejus qui promisit, dabit, ne in malitiam fides convertatur. Qui enim fallit, malus est, Deo 
autem numquid dicimus, Redde mihi, quia dedi tibi? Quid dedimus Deo, quando totum quod 
sumus, et quod habemus boni, ab illo habemus? Nihil ergo ei dedimus. Non est 
quemadmodum ista voce exigamus debitorem Deum, maxime dicente nobis Apostolo, Quis 
enim cognovit sensum Domini? aut quis consiliarius ejus fuit? aut quis prior dedit illi, et 
retribuetur ei? Illo ergo modo possumus exigere Dominum nostrum, ut dicamus: Redde quod 
promisisti, quia fecimus quod jussisti: et hoc tu fecisti, quia laborantes juvisti. 3. Vocati et 
praedestinati sumus gratis. Nemo ergo dicat: Ideo me vocavit Deus, quia colui Deum. 
Quomodo coluisses, si vocatus non fuisses? Si propterea te vocavit Deus, quia coluisti Deum: 
ergo prior dedisti, et retribuit tibi. Nonne istam tibi vocem Apostolus tollit, cum dicit, Aut quis 
prior dedit illi, et retribuetur ei? Sed ecce quando vocatus es, vel jam eras. Quomodo 
praedestinareris, nisi quando non eras? Quid Deo dedisti, quando qui aliquid dares, non eras? 
Quid ergo fecit Deus, quando praedestinavit qui non erat? Quod ait Apostolus: Qui vocat ea 
quae non sunt, tanquam ea quae sunt. Si jam esses, non praedestinareris; nisi aversus esses, 
non vocareris; nisi impius esses, non justificareris, nisi terrenus et abjectus esses, non 
glorificareris. Quis ergo prior dedit illi, et retribuetur ei? Quoniam ex ipso, et per ipsum, et in 
ipso sunt omnia. Quid ergo reddimus? Ipsi gloria. Quia non eramus, quando sumus 
praedestinati; quia aversi eramus, quando sumus vocati; quia peccatores eramus, quando 
sumus justificati: agamus Deo gratias, ne remaneamus ingrati. 4. Justificati utrum jam simus. 
Lucta hic in justificatis manens. Proposueramus autem considerare de his quatuor rebus quid 
jam consecuti fuerimus, quid adhuc adipiscendum exspectemus. Praedestinati enim jam 
sumus et antequam essemus. Vocati sumus, quando christiani facti sumus. Jam ergo et hoc 
habemus. Justificati, quid? Quid est, justificati? Audemus dicere, jam hoc tertium habere nos? 
Et erit quisquam nostrum qui audeat dicere, Justus sum? Puto enim hoc esse, Justus sum, 
quod est, peccator non sum. Si audes hoc dicere, occurrit tibi Joannes: Si dixerimus quia 
peccatum non habemus, nos ipsos decipimus, et veritas in nobis non est. Quid ergo? Nihil 
habemus de justitia? An habemus, sed non totum habemus? Hoc ergo quaeramus. Si enim 
aliquid habemus, et aliquid non habemus; crescat quod habemus, et implebitur quod non 
habemus. Ecce enim baptizati sunt homines, omnia illis peccata dimissa sunt, justificati sunt a 
peccatis; negare non possumus: restat tamen lucta cum carne, restat lucta cum mundo, restat 
lucta cum diabolo. Qui autem luctatur, aliquando ferit, aliquando percutitur; aliquando vincit, 
aliquando perimitur: quomodo de stadio exeat attenditur. Nam si dixerimus quia peccatum 
non habemus, nos ipsos decipimus, et veritas in nobis non est. Item, si dixerimus quia justitiae 
nihil habemus, adversum Dei dona mentimur. Si enim justitiae nihil habemus, nec fidem 
habemus: si fidem non habemus, christiani non sumus. Si autem fidem habemus, jam aliquid 
habemus justitiae. Ipsum aliquid, vis nosse quantum sit? Justus ex fide vivit): justus, inquam, 
ex fide vivit; quia credit quod non videt. 5. Justificatio aliqua vere per fidem. Patres, arietes 
sancti, duces Apostoli, quando annuntiaverunt, non solum viderunt oculis, sed etiam manibus 
tractaverunt: et tamen Dominus servans nobis donum fidei, cuidam discipulorum suorum 
tractanti, palpanti, veritatem digitis inquirenti et invenienti, exclamanti, Dominus meus et 
Deus meus; ait ipse Dominus et Deus, Quia vidisti, credidisti. Et nos futuros intuens: Beati, 
inquit, qui non viderunt et crediderunt. Non vidimus, audivimus, et credidimus. Beati 
praedicti sumus, et de justitia nihil habemus? Venit Dominus carnaliter ad Judaeos, et occisus 
est: non venit ad nos, et acceptus est. Populus quem non cognovi, servivit mihi, in obauditu 
auris obedivit mihi. Nos sumus, et de justitia nihil habemus? Omnino habemus. Grati simus 
ex eo quod habemus: ut addatur quod non habemus, et non perdamus quod habemus. Ergo et 
hoc tertium jam agitur in nobis. Justificati sumus: sed ipsa justitia, cum proficimus, crescit. Et 
quomodo crescit dicam, et vobiscum quodam modo conferam; ut unusquisque vestrum jam in 
ipsa justificatione constitutus, accepta scilicet remissione peccatorum per lavacrum 
regenerationis, accepto Spiritu sancto, proficiens de die in diem, videat ubi sit, accedat, 
proficiat et crescat, donec consummetur, non ut finiatur, sed ut perficiatur. 6. Fides justificans 
a fide daemonum discernitur per spem et charitatem. Spes. Charitas. Incipit homo a fide: quid 
pertinet ad fidem? Credere. Sed adhuc ista fides discernatur ab immundis spiritibus. Ad fidem 
quid pertinet? Credere. Sed ait apostolus Jacobus: Et daemones credunt, et contremiscunt. Si 
tantum credis, et sine spe vivis, vel dilectionem non habes: Et daemones credunt, et 
contremiscunt. Quid magnum est, si dicis Christum Filium Dei? Hoc dixit Petrus, et audivit, 
Beatus es Simon Bar Jona: hoc dixerunt daemones, et audierunt, Obmutescite. Ille beatus, 
dicitur ei, Quia non revelavit tibi caro et sanguis, sed Pater meus qui in coelis est. Illi autem 
audiunt, Obmutescite: et hoc ipsum dicunt, et repelluntur. Una vox est: sed Dominus radicem 
interrogat, non florem. Unde dicitur ad Hebraeos: Ne qua radix amaritudinis sursum 
germinans molestet, et per illam contaminentur multi. Prius ergo discerne fidem tuam a fide 
daemonis. Unde eam discernis? Daemones hoc dixerunt timendo, Petrus amando. Adde ergo 
fidei spem. Et quae spes est, nisi de aliqua conscientiae bonitate? Speique ipsi adde 
charitatem. Desuper eminentem viam habemus, dicente Apostolo, Supereminentem viam 
vobis demonstro: Si linguis hominum loquar et Angelorum, charitatem autem non habeam, 
factus sum velut aeramentum sonans, aut cymbalum tinniens: et caetera enarrat bona, et sine 
charitate nihil prodesse confirmat. Maneant ergo haec, fides, spes, charitas: major autem 
horum charitas. Sectamini charitatem. Discernite ergo fidem vestram. Jam estis de 
praedestinatis, vocatis, justificatis. Paulus Apostolus dicit: Neque circumcisio aliquid valet, 
neque praeputium; sed fides. Dic adhuc, Apostole, adde, discerne; quia, Et daemones credunt 
et contremiscunt: ergo adde et discerne, daemones enim credunt, et contremiscunt quod 
oderunt. Distingue, Apostole, et circumcide fidem meam, et discerne causam meam de gente 
non sancta. Plane distinguit, discernit, circumcidit. Et fides, inquit, quae per dilectionem 
operatur. 7. Cultus gratuitus Dei. Qui solus animam satiat. Unusquisque ergo, fratres mei, 
inspiciat se intus, appendat se, probet se in omnibus factis suis, bonis operibus suis, quae 
faciat cum charitate, non exspectans retributionem temporalem, sed promissum Dei, faciem 
Dei. Non enim quidquid tibi Deus promittit, valet aliquid praeter ipsum Deum. Omnino me 
non satiaret Deus, nisi promitteret mihi se ipsum Deum. Quid est tota terra? Quid est totum 
mare? Quid est totum coelum? Quid sunt omnia sidera? Quid sol? Quid luna? Quid exercitus 
Angelorum? Omnium istorum Creatorem sitio: ipsum esurio, ipsum sitio, ipsi dico, Quoniam 
apud te est fons vitae. Qui mihi dicit: Ego sum panis qui de coelo descendi. Esuriat et sitiat 
peregrinatio mea, ut satietur praesentia mea. Arridet mundus multis rebus, pulchris, fortibus, 
variis: pulchrior est ille qui fecit, fortior et clarior ille qui fecit, suavior ille est qui fecit. 
Satiabor, cum manifestabitur gloria tua. Fides ergo quae per dilectionem operatur si est in 
vobis, jam pertinetis ad praedestinatos, vocatos, justificatos: ergo crescat in vobis. Fides enim 
quae per dilectionem operatur, sine spe esse non potest. Cum autem venerimus, jam erit ibi 
fides? dicetur nobis, Crede? Non utique. Videbimus eum, contemplabimur eum. Dilectissimi, 
filii Dei sumus, et nondum apparuit quod erimus. Quia nondum apparuit, ideo fides. Filii Dei 
sumus, praedestinati, vocati, justificati: filii Dei sumus, et nondum apparuit quod erimus. 
Modo ergo fides, antequam appareat quod erimus. Scimus quod cum apparuerit, similes ei 
erimus. Numquid quia credimus? Non. Quare ergo? Quoniam videbimus eum sicuti est. 8. 
Spes, in hac peregrinatione solatium. Quid spes? erit ibi? Spes jam non erit, quando erit res. 
Etenim ipsa spes peregrinationi necessaria est, ipsa est quae consolatur in via. Viator enim 
quando laborat ambulando, ideo laborem tolerat, quia pervenire sperat. Tolle illi spem 
perveniendi, continuo franguntur vires ambulandi. Ergo et spes quae hic est, ad justitiam 
pertinet peregrinationis nostrae. Ipsum Apostolum audi: Adoptionem, inquit, exspectantes, in 
nobismetipsis ingemiscimus adhuc. Ubi est gemitus, jam non potest dici illa felicitas, de qua 
Scriptura dicit, Transiit labor et gemitus. Ergo adhuc, inquit, in nobismetipsis ingemiscimus, 
adoptionem exspectantes redemptionem corporis nostri. Adhuc ingemiscimus. Quare? Spe 
enim salvi facti sumus. Spes autem quae videtur, non est spes. Si enim videt quis, quid sperat? 
Si autem quod non videmus speramus, per patientiam exspectamus. In hac ergo patientia 
martyres coronabantur; desiderabant quae non videbant, contemnebant quae ferebant. In hac 
spe dicebant: Quis nos separabit a charitate Christi? Tribulatio? an angustia? an persecutio? 
an fames? an nuditas? an gladius? Quia propter te. Et ubi est propter quem? Quia propter te, 
inquit, mortificamur tota die. Propter te. Et ubi est, Beati qui non viderunt et crediderunt? 
Ecce ubi est, in te est, quia et fides ipsa in te ipso est. An fallit nos Apostolus, qui dicit 
habitare Christum per fidem in cordibus nostris? Modo per fidem, tunc per speciem: modo 
per fidem, quamdiu in via, quamdiu in peregrinatione. Quamdiu enim sumus in corpore, 
peregrinamur a Domino: per fidem enim ambulamus, non per speciem. 9. Deus beatis erit 
omnia in omnibus. Charitas sola semper manet. Si hoc est fides, quid erit species? Audi quid 
erit: Ut sit Deus omnia in omnibus. Quid est, Omnia? Quidquid hic quaerebas, quidquid hic 
pro magno habebas, ipse tibi erit. Quid hic volebas, quid amabas? Manducare et bibere? Ipse 
tibi erit cibus, ipse tibi erit potus. Quid hic volebas? Sanitatem corporis fragilem, 
transeuntem? Ipse tibi immortalitas erit. Quid hic quaerebas? Divitias? Avare, quid enim tibi 
sufficit, si Deus ipse non sufficit? Sed quid amabas? Gloriam, honores? Deus tibi erit gloria: 
cui et modo dicitur, Gloria mea, et exaltans caput meum. Jam enim exaltavit caput meum. 
Caput nostrum Christus est. Sed quid miraris? Quia caput et caetera membra exaltabuntur; 
tunc erit Deus omnia in omnibus. Hoc modo credimus, hoc modo speramus: cum venerimus, 
tenebimus; et jam visio erit, non fides: cum venerimus, tenebimus, et jam res erit, non spes. 
Charitas quid? numquid et ipsa modo est, et tunc non erit? Si amamus credendo et non 
videndo; quomodo amabimus videndo et tenendo? Ergo charitas erit, sed perfecta erit: sicut 
Apostolus ait, Fides, spes, charitas, tria haec; major autem horum charitas. Hanc habentes, et 
in nobis nutrientes, securi illo adjuvante perseverantes in eo, dicamus: Quis nos separabit a 
charitate Christi? donec ipse misereatur, ipse perficiat. Tribulatio? an angustia? an fames? 
an nuditas? an periculum? an gladius? Quoniam propter te mortificamur tota die, deputati 
sumus ut oves occisionis. Et quis supportat? quis omnia tolerat? Sed in his omnibus 
superamus. Unde? Per eum qui dilexit nos. Ergo, Si Deus pro nobis, quis contra nos?